Καθώς η ασθένεια εξελίσσεται, η επικοινωνία γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Να θυμάστε :

Πριν μιλήσετε στο ασθενή, βεβαιωθείτε ότι σας προσέχει. Επίσης ελέγξτε κατά καιρούς, για τυχόν μεταβολές στην ακοή ή στην όραση.

Μιλάτε αργά, καθαρά, πρόσωπο με πρόσωπο, κοιτώντας τον ασθενή στα μάτια.

Δημιουργήστε ευχάριστο και ήρεμο κλίμα.

Ενημερώστε τον για το τί πρόκειται να ακολουθήσει στη φροντίδα του ή στις ενέργειες που χρειάζεστε τη συνεργασία του και μη τον αιφνιδιάζεται. Ζητήστε ανοιχτά τη βοήθειά του  π.χ. "τώρα θέλω να με βοηθήσεις να ντυθείς", "σε παρακαλώ βοήθησέ με να βάλουμε τα παπούτσια σου", "πολύ ωραία! σ΄ευχαριστώ".

Εκφράστε την αγάπη και τη στοργή σας με χάδια, αγκαλιές και τρυφερές χειρονομίες, εφόσον ο ασθενής αισθάνεται άνετα με αυτό. Κάντε το όταν βρίσκεστε στο οπτικό του πεδίο και μην τον ξαφνιάζετε με αγκαλιάσματα όταν στέκεστε από πίσω του.

Βρείτε ‘’λέξεις-κλειδιά’’ που ταιριάζουν στον ίδιο, στις γνώσεις και τις συνήθειές του.

Προσέχετε τον τόνο της φωνής σας και τη στάση του σώματός σας ιδιαίτερα όταν νιώθετε κουρασμένοι. Πολλές φορές, μπορεί να εκφράζουν ασυναίσθητα επιθετικότητα και εκνευρισμό που εμποδίζουν την επικοινωνία σας.

Παρατηρείτε την έκφραση του προσώπου του, τα νοήματα και τη στάση του σώματός του. Σε προχωρημένα στάδια συχνά επικοινωνούν με μη λεκτικά μηνύματα.

Όταν μιλώντας ο ίδιος δεν θυμάται τις σωστές λέξεις , βοηθήστε τον με διακριτικότητα και ευγένεια να βρει και να επαναλάβει τις λέξεις που παρέλειψε. Είναι ευεργετικό για τον ίδιο να εισπράττει συμπαράσταση και παραδοχή.

Μιλήστε με απλότητα. Αντί να πείτε: ‘’Κάνει πολύ κρύο έξω. Για να βγούμε πρέπει να φορέσεις το παλτό σου το καπέλο σου και τα γάντια σου για να μην κρυώσεις’’ Πείτε: ‘’Σε παρακαλώ φόρεσε το παλτό σου. Τώρα φόρεσε και το καπέλο σου. Φόρεσε και τα γάντια σου. Ας φύγουμε.’’

Σε περιπτώσεις άρνησης δοκιμάστε δηλώσεις και όχι ερωτήσεις. Αντί να πείτε: ‘’Θέλεις να κάνεις ένα μπάνιο;’’ Πείτε: ‘’Είναι ώρα για το μπάνιο σου. Έλα να σε βοηθήσω.’’ 

Στις περιπτώσεις προχωρημένης νόσου οι επιλογές για τον ασθενή δεν βοηθούν. Μπορεί να τον μπερδέψουν και να του αυξήσουν τη σύγχυση. Συνήθως χρειάζεται εμείς να αποφασίζουμε γι αυτούς. Είμαστε εκεί για να δώσουμε λύσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε τη συμμετοχή του ασθενή. Αντιθέτως για να κερδίσουμε τη συνεργασία του δεν τον αιφνιδιάζουμε, τον ενημερώνουμε γι αυτό που κάνουμε μαζί του, του μιλάμε καθησυχαστικά με σταθερότητα και ευγένεια. Είμαστε οι "οδηγοί" στη φροντίδα και αυτό προσφέρει στον ασθενή αίσθημα ασφάλειας. Σε κάθε μας ενέργεια σεβόμαστε τον ασθενή και φροντίζουμε για την ασφάλειά του.